den Rooden Loop

In 1779 heerst in Mierlo den rooden loop (dysenterie). Op 15 oktober van dat jaar werden 160 zieken in 74 huizen geteld¹. Vooral kinderen en zwakkere ouderen overleefden de ziekte vaak niet. Johan van Beverwijck, een 17^e eeuwse geneesheer en historicus uit Dordrecht, omschreef dysenterie  als:

“een van de alder-benaeuwtste Sieckten, met de welcke men wel mede-lijden magh hebben: alsoo den selfden een versweringe is in de Dermen, die gestadigh bloedige af-treck veroirsaeckt, met groote pijn, en snijdinge in den buyck. Is somtijts algemeen, en besmettelick, en gaet voort, gelijck een Peste, over een tijt ontallicke op den hals vallende, en wech-slepende´”.

Een Eindhovense kwakzalver deed goede zaken in Mierlo. Hij verkocht een medicijn, gemaakt van wit brood, gebakken ei en Franse brandewijn met veel suiker¹. Helpen deed het niet, slechts de kwakzalver werd er beter van…. 

De ziekte heerste nog tot 1782, maar eiste in de jaren na 1779 steeds minder slachtoffers. Mierlo werd in 3 jaren tijd letterlijk gedecimeerd; 10% van de bevolking stierf aan den Rooden Loop. Over de doodsoorzaak van mensen in die tijd is over het algemeen weinig informatie te vinden, maar we weten wel dat op het hoogtepunt van den Rooden Loop twee telgen uit ons geslacht zijn overleden: Jenneke (59, vrouw van Arnoldus van Gansewinckel) overleed op 15 oktober 1779 en Godefricus (2 maanden oud, kleinzoon van Arnoldus en zoon van Hubertus van Gansewinckel en Marie van Riel) in maart 1780.

1. Coenen J. Mierlo, van oorsprong tot heden (hoofdstuk 6, blz 227). 2004 Helmond, Drukkerij van Stiphout