Zuster Laurentia

Een paar dagen geleden berichtte ik al over zuster Laurentia. Er is nu een vertaling van de necrologie, met immense dank aan m´n zus ! De necrologie is niet helemaal letterlijk vertaald, vanwege de lees- en snapbaarheid. Toevoegingen die niet in de originele tekst staan worden tussen rechte haakjes gegeven. Komt ie:

Uit:
De Necrologie van de overleden zusters van de Congregatie zusters missionarissen in Noord Afrika. 1871 – 1924; no. 44: Zuster Marie Laurentia – Henriëtte van Lieshout (1871-1899)

Henriëtte van Lieshout, die binnen de congregatie de naam zuster Marie Laurentia aannam, werd geboren op 11 februari 1871 in Lieshout, Noord Brabant. Ze ging in postulaat in Vught op 8 april 1893 en trad in het klooster St Charles [Algiers, Algerije] op 2 februari 1894. Op 13 augustus 1895 legde ze haar gelofte af.

Door haar opvallende deugdzaamheid viel zuster Laurentia nauwelijks op tijdens haar postulaat. Ze was een uitstekend novice maar werd nauwelijks opgemerkt door haar serieuze aard.

Stil, teruggetrokken en zichzelf wegcijferend, was ze ongetwijfeld een rolmodel voor diegenen die met haar leefden in het klooster.

Nadat zuster Laurentia haar gelofte had afgelegd werd ze uitgezonden naar Kabylie [Algerije]. Op 17 augustus kwam ze aan bij het ziekenhuis Ste. Eugénie. Op 9 april 1897 keerde ze terug naar St. Charles om zich voor te bereiden op haar vertrek naar Equatoriaal Afrika. [Ze zou daar gaan werken als missionaris]. Op 10 juli 1897 scheepte ze zich in in Marseille. Er waren veel missionarissen aan boord: 9 witte paters, 4 broeders en een Jezuïet.

In Zanzibar werd zuster Laurentia ernstig ziek. De zeereis had haar zeer vermoeid er werd tuberculose geconstateerd.

De karavaan (het reisgezelschap), die een tijdje wachtte om te zien of er verbetering optrad in de toestand van onze zuster, moest verder reizen toen dit niet gebeurde. De dokter van zuster Laurentia gebood haar en haar medezuster St. Pierre om terug te keren naar St. Charles.  In het zicht van het beloofde land mocht ze er alsnog niet naar toe.

Haar vreugde was groot toen ze werd uitgekozen voor de missie in Centraal Afrika. Haar verdriet was misschien nog wel veel  groter toen ze in het zicht van de haven, een beetje vermoeid van de reis, haar dokter hoorde zeggen dat ze niet verder mocht reizen en hij haar voorschreef om terug te keren naar Noord Afrika.

Maar zoals ze de zending had geaccepteerd zonder een grote uiting van vreugde, zo aanvaardde ze ook  haar offer zonder iets te zeggen over haar diepe smart. Ze praatte er alleen over met haar moeder overste, Moeder Hyppolyte, de enige die wist van haar blijdschap bij haar vertrek en die ze terugzag in de ziekenboeg van haar moederhuis. Zuster Laurentia werd door moeder overste aan de novices voorgesteld als een rolmodel in het leven van de gewoontes en gebruiken van een kloosterlinge.

Een van  de vele feiten, op zich klein, maar veelzeggend, was dat ze op een dag waarop ze zeer moe was, een gemakkelijke houding had aangenomen en met opgetrokken knieën praatte met moeder overste. Opeens zag moeder overste haar lachen en hoorde haar zeggen, kijkend naar het voeteneinde van het bed: “Ik zie iemand die de regels van de religieuze bescheidenheid is vergeten.  Zo kun je jezelf niet achtten.”  Vrijwillig liet ze haar knieën zakken. Haar einde was vredig en het voorbeeld wat ze altijd heeft weten te geven verliet haar niet.

In de ochtend van 20 januari 1899 ging de conditie van zuster Laurentia hard achteruit. Ze legde haar eeuwige geloften af en stierf om 2 uur in de namiddag.

Heel geduldig en terughoudend, was ze een voorbeeld voor haar medezusters, gedurende de lange maanden van inactiviteit, door haar vertrouwen in en voortdurende zorg om de Heilige regels tot op de laatste dag.

God riep haar tot zich, in de leeftijd van 28 jaar (27 dus toch), in het vierde jaar van haar religieuze roeping.